Yazdım, çizdim ve sildim çünkü yoksun

🎥 Dün bir çok şey yazıp yazıp sildim. Sildiğim vakit karanlığa gömüldüğümün farkındayım ama yapamadım işte. Kaçtığımı zannediyorsun değil mi? Kaçmak kurtuluştur diyorsun şimdi? Aramızdaki sessizlikte kalbi durmuş kelimeler var bu gece. Şu an yanımda olmanı çok isterdim. Karşımda otursaydın, yine sussaydın. Ama değilsin, oradasın ve orası ne kadar şanslı olduğunu bilmiyor. Bazen konuşuyorum hayalinle. Otur diyorum, anlat bana her şeyini; acılarını, sevinçlerini ve içinde kalan her şeyini. İstersen önce, acılarından bahset bana. Bahset ki, ortağı olayım acılarının. Belki nasıl davranman gerektiğini söylerim sana. Belki de ağlarız birlikte, sessiz ve derinden... Belki de ellerini sıkıca tutarım, sarılırım sözcüklerin bittiği her yerde. Tıpkı Mecnun gibi uzanırım esiri olduğun çölüne, soğukluğumla dağıtırım dertlerini. İstersen sevinçlerinden de bahset. Bahset ki, anlayayım acıların seni yıkmadığını, nasıl direndiğini ve nasıl yok ettiğini... Bahset ki, birlikte analım tüm anıları. Bir de seni anlat bana. Anlat ki, anlayayım içindeki beni. Anlayayım ki, anlatayım seni nasıl sevdiğimi. Çok da bu satırlarla yormak istemiyorum seni. Her ne kadar bunları yüzüne söyleyemesem de erdemli yalnızlığımdan kuvvet aldığımı itiraf edeyim. Zihnimde sürekli seninle diyalog halindeyim. Sanki karşımdasın, orada bir yerlerdesin. Mesela bir kitap tartışıyorum. Bir film anlatıyorum. Bazen sana söyleniyorum ama seni düşündüğümden. Velhasıl hep varsın, halbuki yoksun, neden yoksun?