Hala nefes alabilecek sebeplerim var
Benim gözümde nasıl bir yerin vardı biliyor musun? Dünyanın öbür ucunda olsan bile her an sokakta karşılaşabilirmişiz gibi hissederek saatlerce aynanın karşısında hazırlanıyordum. Ben aynaya bakmayı senden sonra sevdim mesela. Kendimi sevmeyi de senden sonra öğrendim. Ama bir gün bir fanus içinde beni bilmediğim bir okyanusa bırakacağını bilseydim, sevmeyi senden öğrenmek istemezdim. Tecrübesizdim, istersen cahil de sen buna. İster çocukluğuma ver, istersen aptallığıma... Sen beni keşfetmeye çalıştıkça kendimi değerli hissettim. Ama öyle değilmiş. Aslına bakarsan sana gösterdiğim ve beni her defasında oradan acıttığın zayıf yanların için pişman değilim. Yine de bazen diyorum ki, iyi ki daha fazlasını anlatmamışım sana, iyi ki daha fazla açmamışım içimi. Yoksa sende bu acımasızlık, bende bu duygusallık varken bir daha toparlayamazdım ben. Buna da şükür. Hala nefes alacak sebeplerim var. Üstelik sana rağmen...